Բոլոր ժամանակներում ինչպես տղամարդկանց, այնպես էլ կանանց հրապուրել են առեղծվածային կանայք։

Ինչն է կնոջը վերածում առեղծվածային էակի…

Այս հարցին տարբեր մարդիկ տարբեր կերպ են պատասխանում։
Մտածում եմ, որ շրջապատողների աչքում կինը առեղծվածային է թվում այն պարագայում, երբ նա իր բնավորության բերումով յուրաքանչյուր իրավիճակում առաջնորդվում է գերազանցապես սեփական զգացմունքներով և զգացողություններով։
Սա նշանակում է, որ կինը ինքն էլ հաճախ չգիտե, թե ինչպես նա կարձագանքի հաջորդ պահին, քանի որ նա պետք է զգա, որպեսզի արձագանքի։ Այս կինը իր ներսում չի կրում պատրաստի պատասխաններ, շաբլոններ, և հենց դրանով էլ նա հետաքրքիր է։

Եթե այս որակը՝ ապրել այդ պահին ծնված զգացողություններով և զգացմունքներով բացակայում է կինը, որքան էլ կաշվից դուրս գա առեղծված չի կրի իրենում և միշտ կլինի կարդացված գրքի նման։ Այս որակի բացակայությունն է, որ կնոջը հաճախ վերածում է “ուչիլկայի” կամ “ուչենիցայի”, երկուսն էլ անսահմանորեն ձանձրալի և անհետաքրքիր տղամարդու համար, քանզի վերջինս արագ կարդում է ծեծված ճշմարտությունների այն սահմանափակ պաշարը, որով առաջնորդվում է այդ կինը և, որոնք նա ժառանգել է իր ծնողներից, դաստիարակներից, ընկերուհիներից, գրքերից ու կինոներից և հեռանում։ Իսկ եթե տղամարդը մնում է այդ կնոջ հետ հարաբերություններում, ապա այդ հարաբերությունները ծայրահեղ ձանձրալի են, կանխատեսելի, սահմանափակ, զերծ երևակայությամբ սնուցվող դրայվից։

Աամենախղճուկ ու ծիծաղելի երևույթը՝ երբ այդ “ուչիլկան”, հոգնած սիրային անհաջողություններից ձեռնարկում է յուրացնել կանացի սիրային հաջողության գաղտնիքը, այսինքն գրքերով, ֆիլմերով, երբեմն գիտականորեն ուսումնասիրում և փորձում սովորել լինել կինը…
Կին լինել սովորել անհնար է, կին լինում են…

 Տեքստը Մանե Հակոբյանի